Εεεεεέ, μεγάλε.

Την περασμένη Κυριακή ξύπνησα πολύ νωρίς κατά τις 5 η ώρα (πράγμα σπάνιο για μένα).

Είχα σκοπό να πάω στο μελισσοκομείο μου, του Μαραθώνα να δω τι γίνεται εκεί μιας και ενα μήνα τώρα κυνηγάω αφεσμούς στα Σπάτα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κουνηθώ.

Πήρα το φραπέ παραμάσχαλα και ξεκίνησα.

Κίνηση στο δρόμο...... μηδέν.
Μα καλά που είναι όλοι?
Οταν ξεκίναγα στις 11, τα Σαβατοκύριακα πάντα είχα κίνηση στο δρόμο.

Εεεεεέ, μεγάλε, τι ώρα είπες ότι είναι?.......... πέντεεεε?

Μάλιστα .
Τώρα κατάλαβα!!!

Θυμήθηκα τα λόγια δυο ανθρώπων: <<Ζωή δεν είναι να ξυπνάς , να τρώς , να θέτεις πάλι!Ζωή ΄ναι να ΄σε ξυπνητός, όντε κοιμούνται οι άλλοι !!!>> ( Νομίζω ότι τον ξέρετε όλοι.)
(Τα λόγια του δεύτερου δεν θα τα αναφέρω γιατί θα θεωρηθεί διαφήμιση.)

Έφτασα και το πρώτο που άκουσα , ήταν ο χαρακτηριστικός <<θόρυβος>> απο μέλισσες πάνω στις αμυγδαλιές.

Μπααά?
Στις αμυγδαλιές?
Μα δεν υπάρχει άνθος.

Τέλως πάντων, προχώρησα μεσα στα χόρτα τα οποία είχαν φυτρώσει, δεξιά αριστερά και ξεπερνούσαν ακόμη και το ύψος μου (1.60) και έφτασα στις .....αγαπημένες μου!!!

Βρε, βρε.... όλες είναι εδώ.

Γυρνώντας γύρω είδα κι ένα όμορφο λουλουδάκι.

Λαδανιά το λένε απ΄ότι διάβασα αργότερα.

Πιο πέρα άλλο ένα φυτό που μου θύμισε χριστουγενιάτικο δένδρο.
Ελα, μεγάλε για δουλειά ήρθες, όχι εκδρομή.

Ωραίααα.

Ας δούμε τώρα τι έχει μείνει μέσα στις κυψέλες.
Ανοίγω τις πρώτες και βλέπω προς εκπληξή μου ότι υπήρχε αρκετός κόσμος μέσα τους.
Μα καλά , τι έγινε?
Οι σμηνουργία δεν έφτασε εδώ ακόμη?

Άρχισα να κοιτάω τα πλαίσια ένα-ένα.
Και φυσικά τα ανοιγμένα βασιλοκελιά υπήρχαν σε αφθονία.
Φαντάζομαι τι αφεσμοί θα έφυγαν κι απο εδώ.
Το μόνο που εύχομαι, είναι τους μισούς να τους έχει πιάσει κάποιος.
Καλά, θα μου πείτε, και τους άλλους μισούς?
Είπαμε φίλε μου.
Η διαιώνιση του είδους, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Άσε την φύση να κάνει το κουμάντο της.

Ωπ.... να και μια που χρειάζεται πλαίσιο, κάτσε να πάω να το φέρω.
....................................
....................................

Ρε μεγάλε, τι μυρίστηκες στις κυρήθρες και κάθησες?

Απτόητος ο όμορφος στρουμπουλός βομβίνος, ούτε που κουνήθηκε.
Τον άφησα εκεί, πήρα ενα πλαίσιο και συνέχισα.
..................................
..................................

Νάτοοοοο!!!!

Ένα μελίσσι χωρίς βασίλισσα.
Και τώρα τι κάνουμε?

Να κάνω εκτροφή?
Να το ενώσω με κάποιο άλλο?
Να βάλω κυρήθρα απο άλλο αν έχει γόνο?

Μετά απο πολύωρη σκέψη του ενος λεπτού αποφάσισα το τρίτο.

Εκείνη έχει κατάληλο γόνο?
Όχι δεν έχει.
Η άλλη έχει?
Μπάααα, τίποτα.
Για να δω κι εσένα.

Ώπα μεγάλε, βασιλοκελιά πρός εκκόλαπση!!!

Πήρα δυο και τα έβαλα στην κυψέλη.
Ωραία, λέω, καθαρίσαμε.

Αφού είχα καπακώσει την ορφανή και αφού έφτιαχνα την διπλανή της, πήρε το μάτι μου μια τρισχαριτωμένη να γυρνωβολάει.
Την παρακάλεσα να καθήσει στο χέρι μου (με πονηρό τρόπο) και αυτή το έκανε, οπότε κι εγώ της έβαλα το χρώμα της χρονιάς!!! (κόκκινο)
Καλή μου, να σε αφήσω τώρα να μπείς στη φωλιά σου, της είπα.

Αυτή όμως είχε τις αντιρήσεις της με αποτέλεσμα να απογειωθεί σαν αεριωθούμενο.

Την κυνηγούσα γύρω γύρω απο την κυψέλη ώσπου την έχασα.

Ααααα εδώ είσαι έ?

Νομίζεις ότι είμαι στην άλλη γωνία ε?
Τώρα σ΄έπιασα!!!

Ναι, σιγά μη την πιάσω.

Βαρέθηκα το κρυφτούλι, έτσι συνέχισα παρακάτω.
Θα δω το επόμενο Σαββατοκύριακο αν μπήκε μέσα.

Οι υπόλοιπες κυψέλες ήταν στα καλά τους.
Και γόνο βρήκα και νέες βασίλισσες βρήκα κι απ΄όλα.

Άντε να ανοίξω και την τελευταία να πηγαίνω σιγά-σιγά.

Ρε μεγάλε, τι είναι τούτος εδώ?

Ο μπουλντόζας?

Τον σκουντάω αλλά αυτός τίποτα.
Αγκιστρωμένος πάνω σε ένα κελί με γύρη, μου έκανε τον ψόφιο κοριό.
Μπράβο, λέω.
Απόχτησα κι αυτό που δεν θέλουν όλοι οι μελισσοκόμοι της Ελλάδας.
Το μικρό σκαθάρι της κυψέλης.

Τον ξεκόλησα με ζόρι κι εκείνος έδειξε να με κοιτάει περιφρονητικά.

Τι φάτσα έ?

Ούτε η δική μου δεν είναι έτσι.

Και τι ερπύστριες!!!

Στο σπίτι ξαναδιάβασα άρθρα συναδέλφων και διαπίστωσα ότι το σκαθάρι της φωτό δεν έχει καμία σχέση.

Ούφ..... ευτυχώς.